Perdón polo titular arrevesado. Recoñezo que o espírito do click bait me posuíu e me empurrou a deixarme levar e xogar coas palabras transformando unha hipérbole en trabalinguas. Porque o certo é que non, Wes Anderson non vén de confirmar que se dirixirá a si mesmo na súa próxima película nin sofre desdobramento de personalidade –ata onde unha servidora sabe-. Na miña defensa alegarei, sen embargo, que a esaxeración do título non está totalmente inxustificada. Que tire a primeira pedra quen sexa capaz de falar de Wes Anderson sen caer nas redes da súa propia exuberancia. E é que o director texano é a viva imaxe do hype, unha lata de refresco de cola axitada antes de abrila: unha explosión ao tempo escura e escintilante.
Así que que significa exactamente iso de que Anderson foi absorbido polo seu propio universo? Pois que, como se dun exercicio de metaficción se tratase, a ilustradora galega Nuria Díaz decidiu facer del o suxeito e o obxecto do seu último proxecto editorial, El Gran Hotel Wes Anderson (Lunwerg Editores, 2018). Unha especie de haxiografía pagá na que se recollen obra e milagres deste cineasta de referencia, retratados cunha estética que –sen renunciar ao particularísimo estilo da debuxante- ten moito del mesmo.
Se Virginia Woolf reclamaba para si unha habitación propia onde poder desenvolver a súa liberdade creadora, Nuria Díaz agasalla a Wes Anderson cun hotel enteiro. Casualidade? Non, pois poucos espazos hai máis “andersonianos” que unha decadente, recargada e concorrida casa de hóspedes ao xeito do xa icónico El gran hotel Budapest. Ao pé da escaleira, recibe a quen queira adentrarse nela o propio director nos seus anos mozos. Polos cuartos bulen escenas de películas como Isla de perros, Moonrise Kingdom ou Fantástico Sr. Fox, recoñecibles dabondo como para meternos no corpo a ansia por sinalalas e identificalas todas. Unha manchea de seres humanos e animais humanizados acompañan a un Wes Anderson –literalmente- de libro.
Foto: Vaidhé
Nuria Díaz réndelle tributo reproducindo esa mestura tan súa de comedia e melancolía, de xogos de simetrías e aires vintage. Así, a fronteira entre realidade e fantasía, pasado e futuro vólvese difusa neste falso documental que recende ao que ela define como “nostalxia de cores”.
Atrás semellan quedar os tempos en que deixar caer o apelido “Kurosawa” nunha conversa sobre cine era condición sine qua non para reivindicar o estatus persoal de connaisseur ou connaisseuse na materia. Wes Anderson é a agora a figura central no altar do culto cinéfilo. A el nos encomendamos.
